АллатРа ТВ/Узбекистан Одамнинг руҳий ривожланишининг маъно-мазмуни. "АллатРа" китобидан.

Инсоннинг руҳий маънавий ривожланишининг маъноси унинг ичкарисидаги сифатли ўзгаришидир. Бу биринчи навбатда, нафақат Худога бўлган самимий мухаббат орқали ҳар бир яшаётган кунида Яратган билан чуқур ички мулоқотни тиклаш, балки мана шу, чуқурликдаги туйғу билан яшашни ҳам назарда тутади. Худо билан шундай соф ички мулоқотга аслида инсон интилади. Айниқса болаликда, қайта туғилиш хотираси ҳали янгилигида, бундай эҳтиёж кўпроқ намоён бўлади. У ўзининг Қалби орқали ушбу чуқур ҳиссий алоқани сезади, ва бу алоқа боланинг самимий қувончи, ҳаммага ва ҳар бир нарсага бўлган чексиз муҳаббати кўринишида намоён бўлиши мумкин. Айнан шунинг учун ҳам болалар катталарга қараганда Худога яқинроқ деб ҳисобланади. Ахир янги Шахс ҳали пок бўлади ва самимийлиги, ишончи уни Қалби билан боғлайди, Қалб эса янги Шахс орқали нажот топиш умидида бўлади. Шунинг учун ҳам келгусида, ҳаётининг аксарият қисми давомида, инсонга энг яхши дамлари ҳали олдинда бўлиб туюлади. Аслида, “самимий бахт” намоён бўлган дақиқаларда, хатто Қалбининг танада қамалишини оғир шароитларида ҳам, кичкина одам ўзининг руҳий табиати билан, Худонинг унинг Қалбига бўлган эътибори, мухаббати ва ғамҳўрлиги билан тегишишнинг чуқурликдаги туйғуларини бошдан кечиради.
Вақт ўтиши билан янги Шахс атрофидаги дунёни идрок қилиб, ўрганишни бошлайди ва бу ҳис-туйғули алоқа унинг яқинлари, яъни ота-онаси ва қариндошлари билан мулоқотга ўтади. Худодан таралаётган чуқур самимий Mуҳаббатни хис қилиш туфайли унинг онгида кўзга ташланадиган дастлабки ташқи тимсоллар сақлана бошлайди. Бу хис-туйғу эса фақат инсоннинг ички дунёси билан, Худога бўлган Мухаббатидаги сўзсиз, ҳақиқий сухбат билан боғлиқ. Шу боис бизда болаликдан энг илиқ хотиралар қолади, масалан онамиз энг қудратли, севимли ва ҳамма нарсага қодир инсон бўлиб туюлади. Лекин улғайгач биз унга бошқача кўзлар билан, ўз тақдирига эга, катта ёшли аёлга қарагандай қараймиз. Тана улғайишни бошлаганида, янги Шахс ўз билмаслиги туфайли Хайвоний табиат фойдасига танловни тез-тез амалга оширгани сайин, бу кўринмас ҳиссий мулоқотни одам йўқота бошлайди. Лекин шунда ҳам Қалб инсонни сигналлари орқали чақиришдан тўхтамайди. Мана шу, Қалбга хотиржамлик бағишловчи Худо билан бўлган мулоқотга қайтишга у ёки бу усул билан чақирувчи вазиятлар одамнинг хаётида пайдо бўлаверади. Лекин Хайвоний табиатидан келиб чиққан фикрларларга таяниб, Худонинг Мухаббатини ўтказувчиси бўлмиш ўзининг Малакий табиатига тегишли Қалбини эшитишдан ва тинглашдан одамнинг ўзи бош тортади.
Шу пайтда мазкур жонли мулоқотни Хайвоний табиат ўзи билан алмаштириб қўяди. Агар истаги бўлса, Шахс ўз фикрларини кузатиб, мазкур жараённи ўзида аниқ кузатиши мумкин. Бу жараён одамнинг Хайвоний табиатидан келиб чиққан фикрларига, ёки, қадимгилар айтганидек, “тўпроқ”қа чалғиб, Абадий бўлган, унинг учун энг қадрдон ва яқин бўлган Зот билан мулоқотни йўқотишдан бошланади. Шу дамда одам ички ёлғизликни хис эта бошлайди. Бунинг натижасида эса у алмаштирилишларни содир этади, у ўзига ўхшаган вақтинча ва тўпроқдан иборатлар билан ташқи мулоқотни излайди, ёки Хайвоний табиатидан келиб чиққан фикрларга бутунлай берилиб, “ўзи билан ўзи” гаплашишни бошлайди. Бироқ бу мулоқот Худо билан бўлган Руҳий мулоқотдан сифатли фарқ қилади. Унда самимийлик, руҳий софлик хис-туйғулари ғойиб бўлиб, хафалик, кибр, хасад, ғаразлик хислари пайдо бўлади. ...
...Бироқ одам Худони Мухаббатини унутган дамларида ҳам, Худонинг Мухаббати уни тарк этмайди. Худо одамни хеч қачон тарк этмайди, зеро Қалб туфайли Унинг Мухаббати доимо у биландир. Бироқ одам чириб кетувчи материянинг лаҳзали, вақтинчалик истакларини қўлланма қилиб, ушбу абадий Мухаббатни хар доим ҳам қабул қилгиси келмайди ва чин кўнгилдан уни билиб ўрганишни “кейин”га қолдиради. Аммо одамда ўша “кейини” йўқ, унда фақат “шу ерда ва хозир” бор, ва айнан шу онда асл ҳаракат ва танлов содир бўлади. Очилиш ва Худога таваккал қилиш керак, холос. Умрнинг қимматбахо вақтини йўқотишнинг хожати йўқ. Ёлғизлик хиссини рағбатлантирувчи Хайвоний табиатининг хужуми бошланган захотиёқ, ўзидаги мана шу, ерлик “ўзлигини” енгиб, болаларча самимийлик билан Худога мурожаат қилиш, Унинг Иродасига суяниш керак. Ўзинг билганиндек, самимий сўзлар, ва асосийси, ички, чуқур туйғу билан, энг яқин ва қадрдон Мавжудотга каби мурожаат қилиш керак. Инсон чуқур тавба қилиб, ўз Қалби билан мулоқотга киришар экан, Худонинг Мухаббати унда кўп бора кучайиб боради....
https://books.allatra.org/ru/kniga-allatra